Linia graniczna to najnowszy projekt wrocławskiej malarki, który dotyczy przede wszystkim problemu postrzegania, a może bardziej zagadnienia, jakim jest indywidualne sposób analizy otaczających nas na co dzień zjawisk. Pretekstem do snucia opowieści o świecie widzianym i wyobrażonym, Agata Kosmala uczyniła horyzont, a dokładnie nie do końca łatwą do określenia linię graniczną między tym co widoczne i tym, co zacierające się i ledwo dostrzegalne. Wychodząc od linii horyzontu, rozumianego jako symboliczna granica pejzażu, za pomocą środków wizualnych, artystka stara się zaobserwować kierunek swojego widzenia, analizy docierających do niej bodźców, jak też postrzegania czysto emocjonalnego. Czy w związku z tym obrazy Agaty Kosmali można nazwać pejzażem emocjonalnym? Z pewnością tak. Jest być może nawet rodzajem pejzażu intymnego, który utrzymany w duchu abstrakcji spontanicznej, zaprasza nas do wejścia w niedookreślony, pełen płynności i niedopowiedzeń autorski świat.
Twórczość Agaty Kosmali w dużej mierze opiera się na instynkcie, geście malarskim i emocji. Prawdopodobnie dlatego właśnie w obrazach tych wyczuwalna jest niezwykła lekkość, niematerialność i elegancja zarazem. Warto zaznaczyć, że wynikające z zapatrzenia w horyzont poczucie efemeryczności, odzwierciedlane jest nie tylko w stylistycznych, ale też w formalnych środkach wyrazu artystycznego, co przejawia się w pieczołowitym poszukiwaniu delikatności, transparentności medium - w tym przypadku farby - jak i pełnej świadomości stosowanego narzędzia. Wrocławska malarka rzadko posługuje się linią. Tym, co charakteryzuje jej malarstwo, to zamaszysta, nacechowana emocjonalnie plama barwna, która odgrywa najważniejszą rolę w jej twórczości. Operowanie wysublimowaną, ale też nieoczywistą plamą i niezwykła malarskość wprowadzają widza w zaprojektowany przez Kosmalę świat, który być może rzeczywiście ukrywa się za tytułową linią graniczną.
Sylwia Zdzichowska to artystka wszechstronna. Oprócz malarstwa zajmuje się też grafiką artystyczną, tworzy witraże i akwarele. W galerii Ale Sztuka! pokazuje m. in. swoje najnowsze prace z cyklu „Konterfekt” o których zgodziła się nam opowiedzieć.
Myślę, że z jednej strony jest to moja próba poszukiwania odpowiedzi na pytanie “kim jestem?”, z drugiej, dlatego że tęsknie. Tęsknie oczywiście za najbliższymi mi osobami, dlatego też głównie sięgam po wizerunki siostry, matki i babci.
Czy obrazy z cyklu „Konterfekt" to portrety?
Tak. W moim przekonaniu są to portrety. Z wymienionymi wyżej kobietami, tworzę najsilniejsze relacje. Tworzę portrety najbliższe temu co określa się mianem wrażeń zmysłowych. Gdy przywołuję swoją postać, wypożyczam elementy ciał, które wyraźniej zarysowały się w mojej pamięci. Wspomnienia nie są wierne naszej percepcji. Na portret siostry nakładają się różne wizerunki. Nie rezygnuję z nich tylko dlatego, ze nie są anatomiczne. Wkomponowuje więc dłonie matki, gdy widzę je w moim wspomnieniu siostry, a widzę je zapewne dlatego, że dokładniej je pamiętam.
Wiem, że portret nie musi być realistyczny by był prawdziwy, nie musi być fotografią. Moje obrazy to portrety- portrety pamięci.
Jak powstaje obraz i ile czasu zajmuje?
Nie jestem w stanie policzyć ile czasu poświęcam na jeden obraz. Cały proces zaczyna się w momencie gdy przywołuje w pamięci portret swój, matki czy siostry. Robię później szybkie szkice. Na ich podstawie wykonuję serię zdjęć lub korzystam z tych, które już mam. Kolejnym etapem jest akwarela. Maluje te ujęcia, które mi najbardziej odpowiadają. Następnie łączę zebrane szkice, akwarele, zdjęcia i poddaje je obróbce cyfrowej. Szukam odpowiedniej kompozycji, układam figury i nakładam kolejne warstwy.
Z zapisanych projektów wybieram zazwyczaj jeden i przenoszę go na płótno. Oziębłość płótna niweluję wzbogaconą fakturą, mniej lub bardziej zróżnicowanymi płaskimi plamami. Czasem zmieniam kolorystykę…
Jaki artysta wpłynął najbardziej na Pani twórczość?
Bodźcem do działania w moim przypadku nie są inne obrazy, ale stosunek do rzeczywistości, teksty, słowo. Jeśli miałabym podać nazwisko artysty, który wpłynął na moją twórczość, byłby to Johan Berger. Wybrałam go nie ze względu na jego malarstwo, a ze względu na książkę “Sposoby widzenia”, do której często wracam.
Jakie są Pani dalsze artystyczne plany?
Zamierzam kontynuować cykl “Konterfekt”. Rozpoczęłam także prace do drugiego cyklu malarskiego pt. “Brzezina”. Chciałbym zrealizować kolejny projekt z grafiki warsztatowej oraz poszerzyć serię prac wykonanych akwarelą.
„Martwe kwiaty” to cykl malarski, zderzający wizerunki kobiecych twarzy gwiazd kina niemego ze światem owadów. Aktorki są ikonicznie piękne, ponadczasowe i pozaczasowe jednocześnie. Jednak w zderzeniu z bezlitosnym biologizmem owadów kobiece wizerunki przekształcają się w obraz przemijania, kruchości i rozpadu ludzkiego istnienia, stają się wyrazem lęku przed śmiercią, samotnością i zapomnieniem. Intensywne spojrzenia kobiet nabierają wyrazu smutku i rozpaczy w obliczu niepewności swojego istnienia, owady trwają w swym beznamiętnym bezruchu biologicznej maszyny nastawionej na przetrwanie. Co tak naprawdę przetrwa – pamięć, obraz i myśl czy odradzająca się na nowo materia? Twarze aktorek wtłoczone w ciasne filmowe kadry, choć pełne napięcia i ukrytych emocji, nie mają rysu psychologicznego. Obrazy stanowią reinterpretację i swoistą grę z symboliką femme fatale. Mroczna kobiecość zostaje uwznioślona, a puste piękno i próżność przekute w uduchowienie. Fałszywe bóstwo zostaje strącone z piedestału. Przeskalowane owady w przemyślany sposób zestawione z twarzami – ikonami odwołują się do dwuznacznej symboliki. Czyż modliszka nie uosabia jednocześnie Boga i morderczej, bezwzględnej kobiety? Pająk jest jednocześnie symbolem nieskończoności i śmierci, odrodzenia i wytrwałości, ale i przebiegłości i brutalności. Chrząszcz z kolei symbolizuje zarówno słońce i ogień, jak i noc, mrok i konflikt wewnętrzny. To insekty, doskonałe biomaszyny, stają się tu niedostępne i odległe, boskie i przerażające zarazem. Budzą naszą fascynację, a zarazem strach, niepokój i odrazę, niszczą nas i żywią nas, a my nigdy nie będziemy mieć nad nimi władzy.
Artysta jest jak gąbka. Chłonie wszystko – obrazy, słowa, dźwięki. Cały świat wokół mnie jest inspiracją do powstania obrazu: elementy natury, wytwory kultury, codzienność, historia, świat snów. Wszystko, co dotyczy człowieka, bo to człowiek stanowi główny motyw mojej twórczości. Rzeczywistość zostaje przefiltrowana przez wewnętrzny świat odczuć i emocji, przetrawiona przez trzewia i sprasowana przez analityczny umysł. Tak powstaje obraz będący swoistym pomostem energetycznym i płaszczyzną wymiany myśli i emocji między twórcą, a odbiorcą. Jeśli obraz wywoła u odbiorcy choć jedno drgnienie powieki, choć sekundę refleksji – cel zostaje osiągnięty - przekaz nie trafił w próżnię, myśl ma szansę przetrwać.
Rzeczywistość jawi się jedynie w sposób fragmentaryczny. Tak jakby w krótkich przebłyskach z mroku wyłaniał się na milisekundę jakiś zarys, jakaś pewność - niczym rozświetlający błysk koloru - by za chwilę zniknąć na nowo. Coś zawsze wymyka się naszemu postrzeganiu, coś zawsze pozostaje niepojęte. Nie poznamy prawdy, choć tak bardzo do tego dążymy. Relacja wewnętrznego „ja” ze światem zewnętrznym zawsze będzie w jakiś sposób ograniczona, niepełna.
Obrazy ukazują swoisty bezruch, rodzaj stopklatki, która nie stanowi jedynie wycinka z sekwencji ruchów, lecz jest syntezą różnych zapamiętanych „obrazów” rzeczywistości. Jest ujętymi w jeden obraz migawkami myśli, usłyszanych słów, zaobserwowanych zdarzeń, obejrzanych rzeczy. To próba uporządkowania chaosu informacyjno – percepcyjnego poprzez przefiltrowanie doznań rzeczywistości przez własną świadomość i przetworzenie ich na formę wizualną (obraz). Ów bezruch ewokuje ponadto przedziwną ciszę – taką gdy wstrzymujemy oddech, by zanurzyć się w kojącej lodowatości wody, która tłumi dźwięki i zmiękcza kształty. Przywołanie takiego stanu to próba ucieczki przed ciałem pulsującym swym bezlitosnym biologicznym rytmem, to także tęsknota za odnalezieniem wymiaru bezczasowości, pozaczasowości, którego doświadczyć możemy tylko w snach.” Ewa Żochowska
z Franciszkiem Ledóchowskim rozmawia Maciej Gajewski
Znam Franka od ponad 30 lat. Pamiętam z dzieciństwa, że na lekcji plastyki jedyny potrafił pięknie narysować jabłko. Na studiach koledzy też zazdrościli mu dobrej ręki, czyli talentu, ale i warsztatu artysty, który niektórzy z nich musieli wypracowywać latami. Gdy odwiedzałem jego pracownię na różnych etapach powstawania nowego cyklu, włos stopniowo jeżył mi się na głowie. Najwidoczniej zamierzał wszystko to zaprzepaścić i zamiast ogólnego podziwu wystawić swoje nowe abstrakcje na komentarze w rodzaju „każdy tak potrafi”. Postanowiłem sprawdzić, czy na pewno wie co robi i odbyłem z nim poważną, męską rozmowę.
Franciszku, czy ostatnio wydarzyło się w Twoim życiu coś traumatycznego? Czy zauważyłeś u siebie jakieś niepokojące problemy ze zdrowiem?
Nie, nic z tych rzeczy. Czemu pytasz? Jestem w optymalnej formie i wydaje mi się, że robie coraz lepsze rzeczy. Po urlopie wręcz rzuciłem się do pracy i namalowałem już kilka największych płócien z nowej serii.
Właśnie o tym chciałbym z Tobą porozmawiać. Nie uważasz, że może lepiej by było, gdyby ta nowa seria jednak pozostała „niepokazywana”? Niektórzy twierdzą, że wszystko, czego się nauczyłeś jako artysta wyrzucasz za jednym zamachem na śmietnik…
(Tu uśmiecha się) Jednak było warto. Od dawna chciałem móc oddać energię i ruch, jakiś stan energetyczny. Może nawet to pobudzenie i radość, w które wprawia mnie tworzenie. Bywa, że malując otwieram okno, nawet przy 10 stopniach na zewnątrz, ponieważ podczas pracy jest mi tak gorąco. A co do odrzucania nawyków, od dawna dążyłem do pełnej wolności twórczej i spontaniczności. Stopniowo zaczynałem rozumieć, że realizm nie jest mi w tym wszystkim już naprawdę do niczego potrzebny.
Zdradziłeś i przyznajesz się do tego. Zrobiłeś to sam z siebie czy ktoś Cię do tego namawiał?
Na pewno przyczyniło się do tego kilku malarzy, którzy pokazali mi co można wyciągnąć z malarstwa, np. operowanie masą i gestem. Wcześniej miałem kilku mistrzów, autorytety malarskie, ale u żadnego z polskich artystów nie znalazłem tego, co uzyskuje Frank Auerbach. To mnie zupełnie poraziło. Faktury jego obrazów były dla mnie objawieniem. Potem odkryłem awangardę japońską i malowanie szerokim gestem, niesamowitą dynamikę.
To dość daleko od Twoich ogrodów, portretów, fotorealizmu… Z drugiej strony trzeba przyznać, że niedawna seria czarno-białych deformacji, które pokazałeś w Mito i kilka innych cykli zapowiadały przełom.
Z pewnością tak. Myślę, że wiele moich wcześniejszych rzeczy to była ewolucja, rozwój. Mówisz o obrazach czarno-białych. Z pewnością tak – to był jeden z kroków. Ale ja widzę więcej ciągłości. Na przykład cykl ołtarzy barokowych, też stosunkowo niedawny, idący w stronę abstrakcji, ale jednak pokazujący barokowe inkrustacje. Każdy mój nowy obraz abstrakcyjny to też barokowy ołtarz, tyle, że bardziej ekspresyjny.
Mimo wszystko, można chyba powiedzieć, że na polu pełnej abstrakcji zaczynałeś od zera?
Te wszystkie eksperymenty, które robiłem z narzędziami i techniką, to była wielka przygoda i czułem się jak alchemik. Zapuszczałem się na zupełnie nowy teren - musiałem wyjść z konwencji, w której byłem wychowany i odkrywać „nowe”. Ten moment był jak wyzwolenie się z okowów, jak skok na bunji. Wiem, że dla części osób malowanie abstrakcji takich jak moje wydaje się proste. A jest dokładnie odwrotnie. Ja długo musiałem się uczyć malować abstrakcyjnie. Najtrudniejsze jest przejście do działania dużym gestem na dużym płótnie, czyli do czegoś co jest wbrew naturze realisty. Aby się przełamać próbowałem nawet wyzwalającej mocy alkoholu. Na szczęście dla mnie strategiczne rozpicie się nie przyniosło pożądanych rezultatów. Traciłem koordynację i precyzję.
Ludzi trzeba uświadomić, że malowanie abstrakcji jest bardzo trudne. Że trzeba mieć pomysł na strukturę obrazu, że potrzeba czasu na opanowanie techniki. Ja bardzo długo się przygotowałem do abstrakcji. Eksperymentowałem z narzędziami, najpierw różnymi pędzlami i szczotkami. W Hali Mirowskiej kupowałem różne szczotki do zamiatania w poszukiwaniu optymalnego włosia. Próbowałem łączyć kilka pędzli, dopiero potem przeszedłem na szpachle budowlane. W ogóle w sklepach budowlanych bywam teraz regularnie. Potrzebuję na przykład dużych pojemników na farbę, wiader i misek różnego rodzaju. W tym malarstwie potrzebne są wielkie ilości farby, np. 5 litrów, a ponieważ kolory, na których mi zależy są osiągalne tylko dzięki farbom najwyższej światowej jakości, malowanie abstrakcji to spora kasa.
Z tego co widzę, na niektórych płótnach, warstwa farby ma miejscami chyba kilka centymetrów. Jak to uzyskujesz?
Akurat w tych obrazach, na które patrzysz, eksperymentowałem z trzecim wymiarem i wykorzystywałem gips. I tu jest na przykład nie kilka, a kilkanaście centymetrów gipsu. W ten sposób, pozostając w malarstwie, chciałem jednak odejść od iluzji obrazu na płaszczyźnie w stronę czegoś materialnego, realnego. Szukałem doznania zmysłowego. To spowodowało kolosalne problemy techniczne. Musiałem opracować nowe, drewniane podobrazia zamiast płóciennych. Robotnicy, którzy akurat prowadzili remont po sąsiedzku, pomagali mi je ciąć. Co się okazało? Ta umowność i fikcyjność obrazu 2D jest bardziej przekonująca. 3D zabiło spontaniczność, było zbyt ciężkie i paradoksalnie zgubiłem wrażenie przestrzenności .
Pytanie z innej beczki: czy Ty zmieniłeś pracownię? Nie poznaję tego wnętrza.
No tak. To już jest zupełnie inny artysta i zupełnie inna pracownia. A mówiąc serio – musiałem co nieco przebudować. Poświęciłem duże biurko, wyjmując z niego solidne podpory, które teraz służą jako stelaż na płótno. Ustawiam je w czworobok na środku pracowni z dogodnym podejściem dookoła. Oprócz tego, z jednej strony jest punkt obserwacyjny. Dokupiłem drabinę, na której staję, żeby oglądać obraz z góry, gdy leży poziomo na podporach. Przy nowej technice tylko z tej perspektywy mogę próbować zobaczyć efekty w trakcie pracy.
Sam byłbym ciekaw. Przecież Ty nie wiesz jaki efekt końcowy uzyskasz. Nasuwa się pytanie, czy malowanie w ten sposób jest dla Ciebie prostsze, czy trudniejsze?
To, że nie mogę zaplanować obrazu jest jednym z największych problemów. Niezależnie od tego, na ile opanuję technikę i narzędzia, tylko w przybliżeniu mogę kontrolować efekt, który dzięki niej uzyskuję. Pierwsze, mniejsze prace, w których próbowałem różnych rozwiązań, przyniosły wiele ciekawych efektów w detalach. Robię nawet dokumentację fotograficzną tych detali, ale powtórzenie ich w dużym formacie okazuje się niemożliwe. Uzyskałem je spontanicznym gestem, więc nie da się tego gestu naśladować. No ale moja praca nad techniką to jest właśnie próba osiągania tych efektów, ciągłe usiłowanie kontrolowania przypadku.
Kiedy uznajesz, że obraz jest gotowy?
Wtedy kiedy w obrazie jest namacalny ruch oraz przestrzeń. Samo zagadnienie zakończenia malowania jest bardzo trudne. Zazwyczaj mam wtedy poczucie, że nie mogę już nic więcej dodać do obrazu.
Jednak po namalowaniu obraz powstaje dalej. Zostawiam go, a on pracuje, pigmenty się mieszają, spływają, osadzają. Muszę przewidywać co się stanie. Zawsze jednak czas sprawia ze obraz jest lepszy, nabiera ciekawszych kolorów. Nie jestem w stanie przewidzieć wszystkiego, ale opanowanie techniki to również właśnie świadomość takich rzeczy. Nawet gdy robię przerwy, wchodzę na drabinę i patrzę na obraz z góry, gdy leży poziomo, nie patrzę na efekt docelowy. Widzę go po raz pierwszy dopiero kiedy obraz wyschnie (a to sporo trwa przy tej technice) i mogę go postawić.
Odnosząc się do tytułu Twojego cyklu muszę z zadowoleniem odnotować, że sięgnąłeś do swojej legendarnej wiedzy z zakresu historii filozofii greckiej.
Maćku, nie przeceniaj mojej pamięci. Szukałem w różnych systemach filozoficznych i religijnych pojęcia oddającego podstawę, esencję świata. Znalazłem je u Anaksymandra z Miletu. To apeiron, bezkres - bezgraniczna, nieskończona pramateria, zasada świata będąca jego podstawowym tworzywem i regułą, według której funkcjonuje. Zdaniem Anaksymandra musi być nieskończony i nieokreślony. Ja, malując swój nowy cykl, sięgam do podstaw malarstwa i atawistycznych ludzkich potrzeb, podobnie jak fizycy i filozofowie dochodzą do odsłonięcia mechanizmów rządzących Wszechświatem.
Obraz Franciszka Ledóchowskiego z cyklu Apeiron można rezerwować za pośrednictwem internetowej galerii sztuki Ale Sztuka!
Miło nam poinformować, że obraz A35 finalistki konkursu Ale Sztuka! 2015, Noemi Staniszewskiej, znalazł się w finale konkursu Lynx 2016. Praca będzie pokazywana na wystawach: Trieste - Lux Art Gallery, Italy; Ajdovščina – Galleria Lokarjeva, Slovenia; Zagreb – Galerija Zvonimir, Croatia; Livorno – Fortezza Nuova, Italy.
Przedstawiamy sylwetkę Dominiki Walczak, artystki, której obraz “Disassembly IV” zdobył wyróżnienie w II Konkursie Ale Sztuka!
Dominika Walczak - ur. 1991. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Dyplom magisterski obroniła z wyróżnieniem w czerwcu 2016 roku.
„Moje zainteresowania skupiają się na strukturze samego medium jakim jest malarstwo oraz próbach jej przekraczania i zdefiniowania na nowo. Podstawowym założeniem jest przeanalizowanie i zdemontowanie klasycznych metod konstrukcji obrazu jako kadru. Pozostawione fragmenty białego płótna stają się niewidoczne na tle białej ściany galerii. Ten celowy zabieg ma za zadanie zakłócić tradycyjny prostokątny format obrazu i tym samym wytrącić widza z wizualnych przyzwyczajeń. Klasyczne podobrazia malarskie, zamieniają się w nietypowo zakomponowane obiekty, czasem przestrzenne a czasem jedynie imitujące trójwymiarowe płaszczyzny. Tło jakim jest przestrzeń galerii, staje się integralną częścią obrazów wchodzącą z nim w ścisłą relację. Duże geometryczne formy wydają się „przechodzić” z obrazu na obraz, czasem zmieniając położenie lub skalę. Moje obrazy stanowią pewnego rodzaju percepcyjną grę, wchodząc w dialog z odbiorcą i przestrzenią w której są zaprezentowane.”
Zwycięzcą II konkursu Ale Sztuka! Młode Polskie Malarstwo został Krzysztof Piętka. Student V roku Malarstwa (pracownia Andrzeja Tobisa) Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach.
Nagrodą w konkursie jest honorarium ufundowane przez Galerię Ale Sztuka! oraz wystawa indywidualna w Kolonii Artystów - Dolne Miasto w Gdańsku.
Krzysztof Piętka “Niewidzialny”, 100 x 120 cm, 2015 r.
Wyróżnienia jury przyznało: Justynie Adamczyk (ASP Wrocław), Agacie Przyżyckiej (ASP Gdańsk) oraz Dominice Walczak (ASP w Łodzi). Nagrodą jest wystawa w Kolonii Artystów - Dolne Miasto.
Wszystkim laureatom gratulujemy!
Justyna Adamczyk “Pink neck”, akryl na płótnie, 120 x 100 cm.
Dominika Walczak “Disassembly IV”, akryl na płótnie, 130/150/30 cm.
Agata Przyżycka “A”, olej na płótnie, 160 x 150 cm.
Galeria Ale Sztuka! zaprasza na wernisaż wystawy oraz ogłoszenie laureatów II Konkursu Ale Sztuka! Młode Polskie Malarstwo, który odbędzie się 17 września w Kolonii Artystów - Dolne Miasto, ul. Dolna 4 w Gdańsku o godz. 19.00.
W wystawie udział biorą: Justyna Adamczyk, Arkadiusz Andrejkow, Karolina Bielawska, Beata Filipowicz, Aleksandra Kalisz, Karolina Kardas, Katarzyna Kowalska, Klaudia Krzysztonek, Aleksandra Kubacka, Katarzyna Lamik, Klaudia Lata, Katarzyna Lembryk, Piotr Tadeusz Mosur, Krzysztof Piętka, Agata Przyżycka, Marek Rachwalik, Maria Szachnowska, Agata Szymanek, Dominika Walczak, Ewa Żochowska
Przed nami kolejna edycja konkursu Ale Sztuka! Młode Polskie Malarstwo. Nieustannie zapraszamy do udziału. Tymczasem przypominamy prace laureatki pierwszej edycji konkursu, Izabeli Tymusz, które pokazywaliśmy w Pałacu pod Baranami w Krakowie.
Dziś prezentujemy piękne grafiki Darii Samołyk w pięknych wnętrzach. Rodzaj oprawy został zaproponowany przez artystkę, jednak grafiki będą wyglądały równie dobrze w cięższych ramach.
Galeria Ale Sztuka po raz drugi ogłasza konkurs Ale Sztuka! Młode Polskie Malarstwo. Serdecznie zapraszamy do udziału w konkursie studentów IV i V roku oraz absolwentów uczelni o profilu artystycznym.
Tym razem spotkamy się nad morzem. Finaliści oraz laureaci konkursu będą mogli zaprezentować swoje prace trójmiejskiej publiczności w Kolonii Artystów oraz Stacji Orunia w Gdańsku.
Zwycięzców wyłoni jury w składzie: Sylwester Gałuszka (Fundacja Kolonia Artystów), dr. hab. Arkadiusz Sylwestrowicz (ASP w Gdańsku) oraz Ewa Lisicka (galeria Ale Sztuka!).
Zgłoszenie należy wysłać na adres konkurs@alesztuka.com do 25 sierpnia. Każdy uczestnik może zgłosić do 4 prac o boku nie przekraczającym 160 cm.
Nagrody: Grand Prix: honorarium 3000 zł ufundowane przez galerię Ale Sztuka! oraz wystawa indywidualna w Galerii Kolonia Artystów w Gdańsku Wyróżnienie: wystawa indywidualna w Galerii Stacja Orunia w Gdańsku.
W Galerii Ale Sztuka! prezentujemy najnowszy cykl malarski Agaty Kosmali “Lapidaria”
“Lapidaria – zapiski prywatne służące do utrwalania rzeczy ulotnych… są to poszukiwania i odkrywania, a potem utrwalania przemijających stanów emocjonalnych. stanów, które zapisane są dla mnie w pejzażu, będącym jednak tylko pretekstem do działań malarskich. Pejzaż jest bowiem ruchem zmian, wędrowaniem i powrotem, zatrzymaniem i odkryciem, zapatrzeniem w horyzont. Cykl Lapidaria skupia w sobie obrazy odzwierciedlające pejzaże posiadające jedynie horyzonty, przeistaczając się przy tym w puste krajobrazy, po brzegi wypełnione wyciszającymi emocjami. Horyzont jest indywidualnym i prywatnym punktem odniesienia. przesuwa się wraz ze zmianą aktualnie istniejącego punktu widzenia, czy raczej punk tu z którego w danej chwili patrzę.” Agata Kosmala
Lapidaries ( Conciseness) - private records aimed for eternalizing elusive things … .They are seeking, exploring and then fusing transient emotional states. States, which are stored for me in the scenery which is, however, only a pretext (an excuse) for painting activities. The landscape is in fact the movement of change, wandering around, stopping all a sudden, revealing and gazing at the horizon. Lapidaries series ( cycle) combines the images reflecting landscapes with horizons only, transforming itself into the empty landscapes, filled to the brim with hushed emotions. In this context horizon is an individual and private point of reference. It moves with the change of the currently existing point of view or rather the spot from which I can catch a glimpse.
„Jakosiągnąć zbawienie wieczne? Mówiąc dada. Jak stać się sławnym?Mówiąc dada.(….)W 1916 roku Hugo Bal podczas pierwszego wieczoru dadaistycznego wZurychu odczytał „Manifest na otwarcie“. Datęuznaje się za początek ruchu Dadaistycznego, który byłodpowiedzią na toczącą się wojnę światową. Przesiąkniętyanarchizmem, negujący zastane konwencje i normy ruch ma już 100lat.
Ztej okazji na całym świecie planowane są wydarzeniaprzypominająceodadaistachi ich działaniach. W samych Zurychu,uznawanym za miejsce narodzin Dada,zaplanowano ich pond 150. NowojorskaMoMa przygotowała wystawę DadaglobeReconstructed. Tenzapoczątkowany, choć nigdy do końca nie zrealizowany projekt Tzarymiałbyć antologią a za razem katalizatorem dla nowych działań Dada.Tzara zaprosił do składania prac 50 artystów z 10 krajów. Nawystawie będziemożna zobaczyćponad 100 dzieł, które miały znaleźć się w albumie.
Hugo Ball w Cabaret Voltaire (za Wikipedią)
Dada, czyli co?
Animiejsce powstania, ani nawet znaczenie nazwy nie są jasne. Ruch Dadaeksplodował równocześnie w trzech ośrodkach: Zurychu, Paryżu iNowym Jorku, później dotarł też do Niemiec. Niekiedy to właśnieZurychowi przyznaje się palmę pierwszeństwa.
Artyścii poeci skupieni wokół CabaretVoltairepowołanego przez Hugo Balla: Tzara, Arp, Marcel Janco sprzeciwialisię zastanemu porządkowi, opowiadali się przeciwko społeczeństwu,którego postawa i wyznawane wartości doprowadziły do wojny.Opowiadalisię równieżprzeciwko nadmiernemu przywiązaniudo rozumu i logiki.
Dadaiścinie dążyli do stworzenia swojegostylu w sztuce. Jaktwierdził Andre Breton „Dadaizmjest stanem umysłu”,toteżtym, co napędzało artystów ruchu Dada była nietyle chęć do szukanianowych środków wyrazu,copróba wywróceniado góry nogami zastanego porządku zpomocą humoru, absurdu i podświadomości. Samodzieło sztuki rozumianejako przedmiot przestałobyć ważne.Nie było już „artefaktem”lecz „manifestacją”.
Tępostawę odzwierciedla również nazwa ruchu, której sens pozostajeniejasny i zagadkowy. SamiDadaiści rozpowszechniali różne jego znaczenia.RichardHuelsenbeckpisał:Weźmysłowo dada – powiedziałem – ono jest jakby stworzone dlanaszych celów. Pierwszy dźwięk dziecka wyraża to, co prymitywne,zaczynanie od zera, nowe w naszej sztuce.”ZkoleiBall pisał: “Wjęzyku francuskim oznacza konia lub hobby”. Dada oznaczało więcwszystko i nic.
Dada,czyli kto?
Najbardziejznanym przedstawicielem ruchu był Marcel Duchamp. Zasłynął swoimiready-mades,przedmiotami codziennego użytku, które poprzez zmianę kontekstu iwolę artysty stawały się dziełamisztuki. Pisał:„Chcębardzo wyraźnie podkreślić, że wyboru tych ready-mades nigdy niedyktowała mi uciecha estetyczna”.Najgłośniejsząjegopracąready-madesstałsię pisuar zatytułowany Fontanna,który w 1917 Duchamp wysłał na nowojorską wystawę IndependentShowpod pseudonimem R. Mutt (było to nazwisko producenta urządzeńsanitarnych). Fontannana wystawę nie została przyjęta.
Marcel Duchamp “Fontanna” (za Wikipedią)
Zruchem Dada utożsamiałsię także KurtSchwitters,twórcacałkowicie nowego i osobistego gatunkuartystycznego, który nazywał wymyślonym przez siebie słowem -„Merz”. Początkowotworzył dadaistyzne asamblaże - naklejałna płótno przypadkowo znalezione odpadki, czy przedmiotycodziennego użytku, byw latach 20 i 30 zacząć tworzyć Merzbau, które ilustrowały ideęSchwittersa o sztuce totalnej. Byłyto prace z pogranicza architektury, rzeźby i malarstwa.
Dadaizmbył uchem krótkotrwałym, w 1924 roku już przebrzmiał. Wywarłjednak duży wpływ na sztukę XX i XXI wieku. Jego fascynacjapodświadomością stała się pożywką dla Surrealistów.
